Semtimizdeki Kırılmalar..

 Semtimizde büyük oyunlar dönüyor.Bu silahlı çatışmaların başlıca sebepleri ne? Bu soruya cevap vermek biraz zor aslında Kasımpaşa'da herkez birbirini tanır hemen hemen ama bu son zamanlarda kardeşin kardeşe kırılması neyden kaynaklanıyor?.Gerek tribündeki konumlanmalardan gerekse Gruplaşmalardan dolayı birilerinin gazına gelerek birbirine silah çekip kardeşini vurmakta ne? Böylesine güzel geçmişi olan bu semte yakışmıyor bu davranışlar ne güzeldi eskiler , eskiler benim duyduğum kadarıyla güzel.Keşke hep eskide kalsaydık kalabilseydik Semtimizin bütünlüğünü koruyabilseydik...

Selehattin Erdoğan'ın KASIMPAŞA Yazılarından alıntı..."SULTAN DEMİRCAN"

Kasımpaşa’nın “Baba Sultan”ı (Sultan Demircan)

Henüz yaşım 8 olmuştu. Kasımpaşa’da Camiikebir Mahallesi, Hoca Ahmet sokakta, rahmetli Emine Hanım’ın üç katlı ahşap binasının zemin katında oturuyorduk. Sokağımızdaki tek esnaf kömürcü Hallil Amca idi. Sokağın başında küçük bir yazıhanesi ile sokağın içinde bir odun deposu vardı. O gün anımsayabildiğim kadarıyla bulutlu bir sonbahar günüydü. Biz bir kaç arkadaş sokağımızda oynarken birden bir kalabalık göründü sokağın başında.
Yüzlerce insan yürüyorlardı. Sokaktan geçen insanların ardı arkası kesilmeyince meraklanıp, Halil amcanın yazıhanesinin önüne kadar gidip, geride daha ne kadar insan var görmek istedim. Sokağın köşesine gittiğimde kalabalığın sonunun ordanda görünmediğini görebildim. Şaşkındım. Bunca insan ne diye yürür acaba diye düşünüyordum. Ben bu şaşkınlık içersinde kalabalığı izlerken Kömürcü Halil amcanın eli omzuma dokundu :
- Selo oğlum ben cenazeye gidiyorum, hamallar gelirse anahtarı Fatma hanıma bırakıyorum söylersin e mi!?
- Tamam Halil amca!
Dedim ve kalabalığı izlemeye devam ettim. Uzun bir zaman sonra kalabalığın sonu göründü ve kalabalık bizim sokaktan Büyük Cami’nin olduğu yöne doğru gitti.
Sonradan öğrendim. Halil amca da bu kalabalığın içine karışmış. Onca kalabalık insan da Halil amca gibi cenazeye gidiyorlarmış. Baba Sultan’ın cenazesine. Günlerce çevremde bulunan herkes Baba Sultan’ı konuşuyordu. Belli ki, herkes O’nu çok seviyordu. Mahallemizdeki bütün dükkanların o gün kapalı olduğunu gördüm. Herkes cenazeye gitmiştim. İlk kez bir cenaze merasimine tanık oluyordum. O çocuk aklımla o gün cenazesine gidilen kişi için pek sevinmiştim. Bunca insanın sevdiği biri olabilmek ne güzeldi. Keşke benim cenazemde de bu kadar çok sevenim olabilse diye düşünmüştüm.
O sonbahar mevsiminde hiç görmediğim, tanımadığım ve tanıma fırsatı da bulamayacağım o “adam”ı ben de çok sevmiştim.
Aradan yıllar geçti. Eş, dost, arkadaş herkese onu sordum. göremesemde tanıdım az çok. Garip, gureba dostu imiş... Halk arasında ne vakit adı anılsa bir çok kişi derin bir ah çekiyor... “Ahhh Baba Sultan olaydı...” Bu türden serzenişleri kaç kez duymuşluğum vardır.
Kasımpaşa SK’nün başkanlığını yaptığı dönemlerde, idman sırasında futbolcuları silahla kovalamasıyla medyada yer almış.
Tam bir Kasımpaşa sevdalısı.
Konuşmalarına, röportajlarına “Doğma büyüme Kasımpaşalıyım...” diyerek başlarmış... Bu gün tribünlerde gençlerin “Semt aşkı” diyerek tempo tuttukları şey bu olsa gerek...
Baba Sultan’ı kaybedeli tam 39 sene olmuş.
O günlerde gazetelerde “Kasımpaşa’ya büstü dikilecek” diye bir haber çıkmış. Bugün o haberin ne kadar boş olduğunu çok net bir şekilde görebiliyoruz.
Bırakın büstünün dikilmesini böylesine bir insanın adı bir sokağa bile verilememiş ne yazık ki... Biz halen Vefa’yı İstanbul’da bir semt olarak görmeye devam ediyoruz. Vefa’nın kelime anlamını ise, bir türlü anlamak istemiyoruz.
Kasımpaşa’nın Baba Sultan’ı, Sultan Demircan’ı rahmet ve minnetle andığımız bu günlerde en büyük üzüntümüz merhum Sultan Demircan’ın adının Kasımpaşa’da bir cadde ya da sokağa verilmemiş olmasıdır.
Vefa’lı değiliz, Kasımpaşalıyız ama vefalıyız.
Baba Sultan’ımıza olan vefa borcumuzu da çok geç de olsa böylece ödemiş olalım...

DÜŞÜNCE VE ANI..

Şu zamanlarda kendi adıma söylüyorum tribünlere gitmiyorum,maçları televizyon karşısından dahil izlemiyorum..Neden izleyeyim ki? Kasımpaşa , Kasımpaşa mı ki.. Ortada semtimizden eser yok..Neden gideyim ben maçlara neden bağırayım ki çoşkuyla?. Bağıramam yani o çoşkuyu içimde ne kadar yaşatmak istesemde yaşatamam..Yönetim deki adamlar Beşiktaş aşk Kasımpaşa iş diyecek Beşiktaş yönetim kurulundan cıkartılınca ortalığı ayağa kaldıracaklar ve ben o yönetimin peşinden gidecem onların ekmeğine bal sürecem öylemi ??. Pekiya Futbolcuları? Hepsi ya Beşiktaş ya Galatasaray yada Fenerbahçe diyor.. Ben bu futbolcuya gidip neden destek vereyim o bana saygı göstermiyor ben ona neden saygı göstereyim?...
***
 Peki eskiden böylemiydi?. eski futbolcularımız maçlardan sonra gelip bize sarılırdı kaybedince gelip özür dilerlerdi kusura bakmayın başaramadık derlerdi..Bizde onların bu sıcak hareketine minnettar kalırdık her maç tükürdüğümüzde kan gelene kadar bağırır desteklerdik çünkü Aşıktık.. Aşık olduğumuz bir ARMA vardı işte..92 yıllık bir değer silindi gitti bir gece ansızın hiç birimiz anlamadık..
***
 Armamızın değişimine ilk başta bütün Semt hep birlikte hareket etti.Hep bir ağızdan hepimiz biriz dedi.. Peki ya sonra? Yönetim önce Bilet attı önlerine dediler stada gidelim stadda protesto edelim.İlerleyen zamanlarda yönetimle aralarını iyice düzelttikten sonra ARMA değişikliğini boykot edenlere karşı çıktılar "Kardeşlerine" kükrediler.Kardeşi kardeşe kırdırdılar..Hal böyle olunca anladıkki paranın satın alamadığı insan yokmuş..
***
Bu Semt okadar sıcak bir semttir o kadar samimi bir semttirki.. Benim ilk Kasımpaşa maçına gitmem Sertan abi vardı 2008-2009 sezonunda onun son sezonuydu sanırım.Arada bizim küçük mahallemizden geçerdi.Her geçişinde gülerde selam verirdi bize.. Birgün beni dışarıda top oynarken gördüğünde dediki hiç maça gittinmi?. Gitmedim diyince tuttu elimden beni.2008-2009 7.Hafta Manisa maçına götürmüştü beni ilk Kasımpaşa maçına gitmem böyle olmuştu..O an ki atmosfer ve omuz omuza şarkıların söylenmesi beni çok etkilemişti..İlk gördüğüm anda Aşık olmuştum lacivert ve beyaz renklere tabi o zamanın KASIMPAŞA'yı Anımsatan sembolune ARMA sına..